Könguló, könguló vísaðu mér á berjamó...

Í gær lögðum við, ég, bóndinn og fóstursonurinn land undir fót og fórum í berjamó. Höfðum heyrt tröllasögur af stórkostlegri berjasprettu og ætluðum ekki að láta okkar eftir liggja (þ.e. berin) og fórum því af stað með stórkostlegar væntingar um að koma til baka með fullar fötur af stórum og safaríkum bláberjum. Fyrir hugskotsjónum liðu hilluraðir af bláberjasultukrukkum, frosin ber í frystinum tilbúin til að skreyta heimagerða ostaköku... Fyrst lá leiðin í átt að Nesjavöllum en fljótlega keyrðum við inn í rigningu og þar sem það hefur ekki þótt góð vísindi að týna ber í bleytu snérum við snarlega við og fórum þess í stað upp í Heiðmörk. 

Þau stinga enn í augu, sárin sem urðu á náttúrunni í Rauðhólum við efnistöku sem þar fór fram og blasa við þegar við ekið er þar framhjá. Við fórum nokkuð langt inn í Heiðmörkina, fundum okkur bílastæði og hófum berjaleitina. Hún gekk ekki vel til að byrja með, bláberin ennþá að mestu græn eða svo smá að maður fékk samviskubit af að slíta þau af lynginu. Við gengum lengra inn í skóginn og héldum leitinni áfram, en berin hvorki stækkuðu né urðu þroskaðri við það. 

Við tókum hlé á leitinni og drukkum okkar kaffi og höfðum það í raun alveg yndislega gott, því stundum er það ekki "áfangastaðurinn sem skiptir máli, heldur að njóta ferðarinnar", svo maður taki nú einn frasann úr ferðaauglýsingu... Þegar upp var staðið höfðum við náð í nokkur ber, en mikið var af grænjöxlum innan um (eða "vísirum" eins og Þingeyingurinn minn kallar það) og smælki. Við sorteruðum úr bestu berin þegar heim var komið og fengum okkur þau í eftirrétt, með skyri, en afgangurinn fór í suðu og breyttist við efnahvörf í efnilega berjasultu. 

Þetta var yndislegur dagur, þó uppskeran hafi ekki verið í neinu samhengi við væntingarnar en þegar upp er staðið er það samveran og útivistin sem er kannski það sem hefur gefið mestu eftirtekjuna af sér.